Emily Dickinson - [ποίημα 449, περ. 1862]

Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω

Που είχα βολευτεί μέσα στον Τάφο

Που πέθανε για την Αλήθεια Κάποιος, έμπαινε

Σε διπλανό Δωμάτιο -

Με ρώτησε ψιθυριστά «Τι έφταιξε»;

«Η Ομορφιά», του απάντησα -

«Σ' εμένα - η Αλήθεια - Όμοια τα Δύο -

Είμαστε, Αδέρφια», είπε -

Κι έτσι, σαν Συγγενείς, μιας Νύχτας -

Τα λέγαμε απ' τα Δώματά μας -

Βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας -

Και σκέπασαν - τα ονόματά μας –

μετάφραση: Έλλη Συναδινού

........................................................................................................................................... Πέθανα για την Ομορφιά- αλλά δεν είχα

Ακόμη στο Μνήμα βολευτεί Όταν στο πλαϊνό έφεραν Δώμα Kάποιον που για την Αλήθεια είχε πεθάνει - Με ρώτησε σιγανά «γιατί είσαι εδώ;» Για την Ομορφιά», απάντησα - «Κι εγώ - για την Αλήθεια- Ένα είναι και τα Δυο- Είμαστε Αδέλφια», είπε - Κι έτσι, σαν Συγγενείς, συναντηθήκαμε μια Νύχτα - Μιλήσαμε μέσα από τα Δώματά μας - Ώσπαυ τα Βρύα έφτασαν στα χείλη μας - Και σκέπασαν - τα ονόματα μας -

Πηγή: Emily Dickinson, Αυτό είναι το γράμμα μου στην Οικουμένη: 160 ποιήματα, Μετάφραση-Σχόλια: Χάρης Βλαβιανός, Αθήνα: Πατάκης 2022.