Θέλω νά γράψω ἕνα βιβλίο, ἀλλά τό κέφι,
πού εἶναι ἀπαραίτητο, δέν ἔρχεται ποτές.
Ἡ κακοπέραση κατόπι καταστρέφει
κάτι στιγμές πού τίς θεωρῶ ξεχωριστές.
Θά σᾶς μιλοῦσα ἐκεῖ γιά τή βασανισμένη
ζωή μου, γιά τά χρόνια τά φοιτητικά·
θά σέ φανέρωνα καί σένα τότε, Ἑλένη,
μέ ὅσα δέν εἶπα σέ κανέναν μυστικά.
Οἱ νέοι πού γράφουν δέ διαβάζονται καί τόσο,
πρέπει νά φτάσεις στά πενήντα ν᾿ ἀκουστεῖς.
μά ἐγώ ὥς τά τότε πῶς ἀλλιῶς θά ξαλαφρώσω,
πού δέ μοῦ ἀρέσει πιά νά λέγομαι ποιητής;
Δέν ὑποφέρονται ἄλλο οἱ στίχοι οἱ κουδουνάτοι,
αὐτά σοῦ τά μαθαἰνουν κι οἱ στιχουργικές.
Εἴμαστε σύμφωνοι, ἀναγνώστη ἀνοιχτομάτη,
πρέπει νά λείψουν οἱ συνήθειες οἱ κακές.
Γ. Κοτζιούλας, Άπαντα, τόμος πρῶτος, Δίφρος, Ἀθήνα 1956, σ. 83.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου