«…Για την αγάπη αυτή που δεν την αγαπήσαμε,
κόρη γλυκών καημών, με τα στιφά τα στήθια σου, κόρη με
τους ροδώνες
των αστεριών στα μάτια σου,
έφτασε η τελευταία πια εποχή
για την αγάπη που δεν μας αγάπησε.
Για το σκυφτό, το πένθιμο κεφάλι των δεκαοχτώ χρονών
για την φριχτή αυτή εφηβεία των μαρασμών
έφτασε η τελευταία πια εποχή.
Κόρη με τη σωστή αίσθηση του κόσμου
αύριο, αύριο θα λάμψω από ανθρωπιά
όταν η λάσπη ετούτη θα μιλήσει,
όταν πια θα ‘χω βρει μες στα δυστυχισμένα μάτια σου
το πιο γαλάζιο μου τραγούδι.»
(Β. Λεοντάρης, Ψυχοστασία, ύψιλον/βιβλία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου