Δεν ασφαλτοστρώνονται ομορφιά οι ώρες
μες στην κυτταρική μεμβράνη
ενός καλοστημένου στίχου
ή
ακόμη μιας καλά μελετημένης
ερωτοτρόπου εικόνας
Δίπτωτες ερωμένες η ποίηση και η ζωή
κυλιούνται στη λάσπη
αδιάφορες, σχεδόν αναίμακτες
φτερομαχούν σε βρόμικα νερά
και τοξικά αέρια
πιστεύοντας πως μοιάζουν ποίημα
Γι' αυτό ο θάνατος
ίδιος παπαρουνόσπορος
ανατολίζεται στο κάρπισμά του
όπου νυχτουργούν όξινες φιλοδοξίες
κάθε αρχέτυπου εγωισμού
Πέρα και πάντα
έξω από την εξαίσια όραση των λέξεων
ο ποιητής είναι ο μοναδικός κληρονόμος
του πόνου στο τέλος της μέρας
καθώς φωτοσυλλέκτης
την αιθάλη του σκότους
δεν επιτρέπει
πάνω σ' ένα αστέρι.
Πηγή:https://pribas.blogspot.com/2018/04/blog-post_6.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου