Είμαστε μόνοι, κι ας είμαστε μαζί.
Χωριστά αφήνουμε πίσω μας τις μεγάλες πολιτείες,
στις απέραντες ερήμους βουλιάζουμε μαζί,
στις οάσεις όμως ελπίζουμε ν’ ανταμώσουμε αυτόν
που θα μας αλλάξει για πάντα τη ζωή.
Θα βαδίζει δίπλα μας με το βλέμμα
στυλωμένο στον ορίζοντα,
έχοντας τα χέρια πάνω στους γερτούς μας ώμους.
Μη θλίβεσαι αν έχω άλλον στο μυαλό μου.
Έτσι κι αλλιώς, μια οπτασία ανέγγιχτη είναι.
Ζούμε μαζί κι ο αποχωρισμός μας θα γίνει,
όταν με παρασύρει κάποτε ο ποταμός της λήθης,
κι εσύ μείνεις πίσω με το αγαπημένο πρόσωπο,
που έκρυβες για χάρη του ένα ναό στο στήθος,
προσφέροντάς του φτηνά και δώρα ανούσια,
χωρίς να γνωρίζω τίποτε, μήτε εσύ για μένα
που υποτάχθηκα κάποτε ολόκληρος στη σαγήνη σου.
Είμαστε μαζί, αλλά ζούμε χωριστά.
Διαφορετικά όνειρα μας καθορίζουν και άνθρωποι.
Ο νους μας δεν επιστρέφει ποτέ στο ίδιο σπίτι,
όπου η ανία της ζωής σαλεύει στα δωμάτια.
Στα γυαλισμένα έπιπλα είδες απόψε το πρόσωπό μου,
ίσως να είμαι αυτός που στέκεται πλάι σ’ ένα δέντρο
γυμνό από φύλλα. Ο άνεμος παραδέρνει μόνο
τα ξερά κλαδιά που σαλεύουν χωρίς ανασασμό.
Ζω μονάχος, αλλά έχω εσένα πάντα στο μυαλό μου,
κι ας διάλεξα εσένα, έναν άλλο,
να με συντροφεύει στη ζωή.
Με σένα κοιμάμαι και με σένα ξυπνώ.
Ένα αδύνατο χέρι σφίγγω καθημερινά,
έτοιμο να ακρωτηριαστεί και να σαπίσει.
Είμαστε μόνοι, κι ας είμαστε μαζί.
Είμαι διαρκώς μαζί σου κι ας βαδίζουμε αλλού,
σε άλλο κήπο, σε άγνωστη θάλασσα, σε πλαγιά ξένη,
όπου ανεβαίνουν δρασκελώντας άγρια άλογα
με τις κυματιστές τους χαίτες.
Κάθε φορά που στέκονται για να πάρουν ανάσα,
στρέφουν και κοιτάζουν, σαστισμένα κάπως,
τις παρουσίες μας και τη σκιά που χαίνει μπροστά μας,
πάνω σε κοίτη ανάγλυφη και ξερή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου