Αφόρητος ο εγκλεισμός μου, Κύριε.
Μένουν οι παλιές, ελάχιστες εκείνες μέρες,
οι ανέμελες, που την ερημιά συντρόφευε
η λιακάδα της πλατείας, οι άγνωστοι άνθρωποι,
τα παγκάκια με τα ζευγάρια,
η Λεωφόρος Νίκης, το κυμάτισμα της θάλασσας,
κι όλοι οι πεζοί μόνοι και σκυφτοί
να βαδίζουν προς τον Λευκό Πύργο,
σαν να ζητούσαν εν ειρήνη την ειρκτή
κι εσύ πάντα να λάμπεις μέσα μου
πάνω στα λόγια των άλλων να σημαίνεις
στους ψιθύρους πάντα να βρίσκεσαι,
στα νυχτερινά μουρμουρίσματα,
τα πληκτικά πρωινά να τέμνεις,
αλλά για να σε ανταμώσω τυχαία
στα γνωστά στέκια, ή να σε ακούσω έστω,
μέσα από την τηλεφωνική γραμμή
την άμεση, αλλά τη διαχωριστική,
που ενώνει προσωρινά, εμένα,
(ένα βήμα ατελές, συγκρουόμενο,
λικνιστό κι ετοιμόρροπο
βλέμμα θαμπό αλλά τόσο βουρκωμένο),
με σένα,
ούτε συζήτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου