Μελαγχολία που γυρνάς ξανά, μελαγχολία,
γλυκύτητα ψυχής μοναχικής.
Στο τέρμα της καίει χρυσαφένια.
Ο άρρωστος στον πόνο σκύβει ταπεινός,
μ΄ ήχους αρμονικούς, γλυκιά παραφροσύνη.
Κοίτα, σκοτείνιασε!
Νύχτα ξανά θρηνεί μια θανή
κι άλλη μια συμπάσχει.
Ριγώντας κάτω απ’ τ’ αστέρια του φθινοπώρου
Το κεφάλι κάθε χρόνο όλο και βουλιάζει.
μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Περιοδικό Ευθύνη, τ. 175, Ιούλιος 1986.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου