Τα βράδια, που σημαίνουν οι καμπάνες την ειρήνη,
ακολουθάω τα πουλιά, τις θαυμαστές τους πτήσεις,
μεγάλα σμάρια, σαν προσκυνητών μετακινήσεις,
που χάνονται στην αίσια του φθινόπωρου γαλήνη.
Σε κήπους περπατώντας, μες στο δειλινό σεντέφι,
βλέπω σαν όνειρο τα φωτεινά του πεπρωμένα
και νιώθω τί των ρολογιών οι δείχτες λεν για μένα.
Ναι, ακολουθώ το πέταγμά τους πάνω από τα νέφη.
Αναρριγώ στις αύρες για την πτώση που μου ετάχτη.
Θρηνεί στα γυμνωμένα τα κλαράκια το κοτσύφι.
Τρεκλίζει κόκκινο κρασί σε σκουριασμένο φράχτη –
χλομών παιδιών συρτός χορός θανάτου σαν τ’ αγκάθι
τρυπούσ’ των πηγαδιών τα μαύρα φιλιατρά: μα με ύφη
γαλάζιων αστρανθιών το ρίγος μου στον αέρα εστάθη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου