Georg Trakl - Grodek (2ο σχεδίασμα)

Το δείλι αντηχούν τα φθινοπωρινά δάση

Από φονικά όπλα, τα χρυσά ισιώματα
Και οι κυανές λίμνες, που από πάνω τους ο ήλιος
Ζοφερότερος κυλάει· αγκαλιάζει η νύχτα
Ετοιμοθάνατους πολεμιστές, τον άγριο θρήνο
Των κομματιασμένων τους στομάτων.
Όμως γαλήνια συνάζονται χαμηλά στα βοσκοτόπια
Κόκκινα νέφη, όπου ένας οργισμένος θεός κατοικεί,
Το χυμένο αίμα, σεληνιακό ψύχος:
Όλοι οι δρόμοι εκβάλλουν σε μαύρη σήψη.
Κάτω από το χρυσό σύγκλαδο της νύχτας και των άστρων
Τρικλίζει ο ίσκιος της αδελφής μες στο σιωπηλό άλσος
Τα πνεύματα των ηρώων να χαιρετήσει, τις αιμόφυρτες κεφαλές·
Κι ανάλαφρα ηχούν στα καλάμια οι σκοτεινές φλογέρες του φθινοπώρου.
Ω πιο περήφανο πένθος! Χάλκινοι, εσείς, βωμοί,
Την καυτή φλόγα του πνεύματος τρέφει σήμερα ένας πελώριος πόνος:
Οι αγέννητοι εγγονοί.

Το GRODEK είναι το τελευταίο ποίημα του Αυστριακού ποιητή Georg Trakl. Έτσι ονομάζεται μια πόλη της πρώην ανατολικής Γαλικίας. Στην περιοχή της, που σήμερα ανήκει εν μέρει στην Πολωνία και εν μέρει στην Ουκρανία, έλαβε χώρα το 1914 μια αιματηρή σύγκρουση μεταξύ ρωσικών και αυστροουγγρικών δυνάμεων. Ο Trakl, που παρευρέθηκε ως μέλος της στρατιωτικής υγειονομικής φάλαγγας, στάλθηκε από εκεί εξουθενωμένος ψυχικά στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Krakau, όπου αυτοκτόνησε.

Ο Trakl ουδέποτε συσχέτισε το έργο του με την επικαιρότητα. Εντούτοις η ερμητική κι αινιγματική ποίησή του μοιάζει να μη χάνει ποτέ από το στόχαστρο την ιστορική μοίρα του ανθρώπου, ακόμη και όταν μιλάει για το ατομικό υπαρξιακό δράμα. Έτσι κατανοήθηκε επανειλημμένως ως εφιαλτική αποκάλυψη του ένοχου, παρηκμασμένου, δυτικού κόσμου. Ποιήματα του Trakl συμπεριλήφθηκαν στο Λυκόφως της Ανθρωπότητας του Pynthius (1919), όπου ανθολογείται η «μελωδία του ανθρωπισμού, το μεσσιανικό κεντρικό μοτίβο του εξπρεσιονισμού».

Οι τίτλοι του Trakl, που αποτελούν όλοι αναφορές στην ιστορική πραγματικότητα, μοιάζουν να συνδέουν τους παραληρηματικούς του στίχους με την αληθινή ζωή χαρίζοντάς τους έτσι έναν χαρακτήρα προφητείας. Εδώ το τοπωνύμιο «Grodek» είναι παραπομπή σε μια γωνιά του κόσμου, όπου κάποια στιγμή αντήχησε η επιθανάτια κραυγή μιας εποχής, μια κραυγή ακόμα επίκαιρη.

Μετάφραση-σχόλιο: Έλενα Νούσια

Πηγή: Μανδραγόρας