Τρίζω και σείομαι
όταν με πετάς ψηλά
και με τινάζει η ανάσα σου
ραγίζουν τα λεπτά ξυλάκια
που με συγκρατούν
και κουδουνίζουν
τα βραχιόλια μου
καλώντας τον ήλιο
να λιώσει το χρυσάφι τους.
Πουλάκια αποδημητικά
με πιάνουν από τις γωνίες
και με ξαναφέρνουνε στο Νότο.
Τα πέρα μέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου