Κάποτε θα ξανάρθεις προς στα μέρη μας.
Θα στέκομαι στην ίδια γέφυρα,
κοιτάζοντας κάτω τα μικρά πλοία να περνούν
μέσα στον αφρώδη ανασασμό των κυμάτων.
Η ώρα και πάλι ακίνητη στα μάτια μου
και το σώμα μου θα μουδιάσει ξανά
από το παλιό γεγονός του αποχωρισμού,
τότε που τα χρόνια έγιναν επώδυνα
ζώντας μέσα στους ίδιους δρόμους,
όπου περπατήσαμε και σταθήκαμε
για να θαυμάσουμε τις βιτρίνες
με τα χιλιάδες αποτυπωμένα πρόσωπα.
Φώτα που έσβησαν ξαφνικά ήταν για χρόνια η ζωή μου.
Την απουσία σου κάλυψα με αλλότρια αγγίγματα.
Πλήθος από ενδιαφέροντα γεννήθηκαν
και μια στοργή για όλους και για όλα
με αναζωογονούσε.
Ταξίδια ως την άκρη της γης,
με τον πόνο σύντροφο σε κουπέ συρμών
που μύριζαν καπνό και τσάι.
Το ξέρω πως θα έρθει η μέρα που θα σε ξαναδώ
και στην πόλη θα πέσει εκείνο το αναστάσιμο φως.
Όμως την περίοδο της απομόνωσης,
το καθημερινό μούδιασμα του πόνου
που μου χάρισε αυτή η περίοδος,
την αγάπη που έλαβα και πήρα,
την ιερή ησυχία και τα νέα μου αποκτήματα
τότε που σε άλλα δωμάτια εσύ παρέδιδες
με τόση ευκολία το σώμα σου,
δεν μπορώ με τίποτε
να προδώσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου