Γεράσιμος Δενδρινός-Τριήμερο στη Λιβαδεία

Μακριά απ’ την Αθήνα δεν είχες χέρια.

Πάνω στο στήθος μια πλαγιαστή γραμμή,

λόγια ειπωμένα σε ξένο τόπο –

μέχρι που το τρένο έγειρε κάτω απ’ τη γέφυρα.

Ο κόσμος, απεγνωσμένος,

για να μην γλιστρήσει στο αιώνιο μονοπάτι

της σιγής, προτίμησε το πλευρό του κόσμου,

κι εσύ, ενώ πάσχιζες ν’ αγκαλιάσεις

τα ίδια δέντρα του δάσους,

άφησες για μας μονάχα την ηχώ

απ’ τις μετέωρες λέξεις σου.

Μακριά από την αγάπη δεν είχες χέρια.

Οι τοξότες στόχευαν ένα σώμα ξερό,

στην πολυκοσμία δεν κατάφερες να χαθείς,

ο αέρας θα κόμιζε και πάλι δυστυχία,

σε μοναχικά δωμάτια διαρκές το γέλιο σου,

ανήμπορος ν’ απολαύσεις την ευημερία των τόπων

δεν πρόλαβες να φύγεις μακριά.

Το σθένος της μνήμης σε στιγμάτισε,

υποθέσεις φτηνές κι απελπισμένες,

με τα χρόνια να φαντάζουν έκτοτε τα ίδια –

κληρονομιά σταλμένη για να στέκεται πλάι σου

– μία είναι η αλήθεια, αλλά τόσο φαύλη –

τι να γράφω τώρα.

Μακριά απ’ την Αθήνα δεν είχες μάτια

μήτε στον τόπο σου βρήκες παρηγοριά.