Για να γίνω αυτό που είμαι
παραβίασα πολλές πόρτες με αντικλείδι,
αντικρίζοντας το ίδιο υποτακτικό σκυλί
στον σκιερό διάδρομο, πεινασμένο για μέρες,
ψυχή ετοιμόρροπη, υποταγμένη
αλλά ξεδιψασμένη με δάκρυα της βροχής
σε γούβες της αυλής, ύστατο δώρημα Θεού
για κάθε ταπεινή δημιουργία.
Για να πετύχω αυτό που κατόρθωσα
σ’ αυτόν τον προθάλαμο του σπιτιού,
δέχτηκα στοργή κι αγάπη
και όχι τυχαία λόγια και υποσχέσεις
από εκπροσώπους ενός κόσμου
που κατάντησε ένα αδιάκοπο
μετερίζι και φιλόδοξες συναντήσεις
σε δρόμους όπου κανένα τροχοφόρο
δεν στάθηκε ποτέ να μας συντρέξει
στο λικνιστό μας βάδισμα για μια άλλη γειτονιά
με σπίτια παραδοσιακά
και άλλης υφής ανθρώπους.
Ιερά αγγίγματα από εγκαταλειμμένο ζώο,
σαν αυτά που δένουν αιώνια την ψυχή
κι αντιστέκονται, έτσι παγιωμένα μέσα στη μνήμη,
σε κάθε φθορά και παντός είδους θάνατο –
αυτά θυμάσαι, με τις αντηχήσεις της μνήμης
έμαθες να ζεις κι αυτές να διαδίδεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου