Το ζώο που κάθεται και σε κοιτάζει μέσα στο σκοτάδι, κι ύστερα, χαλαρωμένο, αποθέτει το κεφάλι στα πόδια του και κλείνει τα μάτια, είναι για μένα η πιο αφοπλιστική έκφραση στοργής. Ακόμα κι αν η κουρτίνα απ’ την απότομη ριπή του αέρα αγγίζει το πλούσιο τρίχωμά του, ούτε και τότε σαλεύει. Μόνο όταν σε δει να αδρανείς σιωπηλός, κουρασμένος, και σκυμμένος στα χαρτιά του γραφείου σου, τότε σε πλησιάζει αθόρυβα για ένα παρατεταμένο χάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου