Κάδο ρίχνει στο πηγάδι σαν να τα ’συρε απ’ τον Άδη·
ήχους χρώματα στροφές των ερώτων τις αφές.
Μέταλλα όνειρα θαμμένα της φυλής του στομωμένα.
Τα περνά στο φυσερό τ’ ουρανού που μυστικά
λειτουργεί στα σωθικά.
Στο δικό του χαρδικιό τ’ ασχημάτιστα μορφώνει·
τον ακούνε τα βουνά το υνί και το τιμόνι.
Ποταμέ βαθύ και χτύπε που κρατάτε όσα δεν είπε.
Μες στα χάσματα του αγέρα μας τα φέρνει μια φλογέρα.
Μας τα φέρνει από τον πάτου το φιαμπόλι του θανάτου.
Όσα ρίχνει στο γιαλό ζωγραφιές στον ουρανό.
Κόβει φτάνει ως τα οστά και κρατάει τα σωστά.
Οι άγγελοι όταν πονούνε με το στόμα του μιλούνε.
Κει που μένει σιωπηλός συνεχίζει ο ουρανός.
Συμπληρώνει τα κενά κι απ’ την άβυσσο γεννά.
Σαν οι ήρωες σαστίζουν και μες στ’ όνειρο ψηφίζουν·
κάνει μια έξοδο κι αυτός από της λαλιάς το φράγμα·
προχωράει μοναχός με τ’ αθάνατό του τάγμα·
στο δικό του Μεσολόγγι τού γελούν αϊτοί και φθόγγοι.
Τέτοιο ανάστημα δεν είδα, μοναχός του μια πατρίδα.
Συντριμμένος στα χαλίκια προχωράει
για την αιωνιότητα που μόλις τον χωράει.
(Από τη συλλογή «Αφημένα ήσυχα στη χλόη», εκδ. Γαβριηλίδης, 1999. Συγκεντρωτική έκδοση «Μανόλης Πρατικάκης, Ποιήματα 1984 -2000», εκδ. Μεταίχμιο, 2003)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου