Γιάννης Τζανετάκης - Ποιήματα

 ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Το κορίτσι ερχόταν από ψηλά

Μου δήλωσε πως χτυπάει μόνο και μόνο από ευγένεια

και μια ανεξήγητη φοβία για τα κουφώματα

Τη ρώτησα είσαι άγγελος είπε όχι

αλλά την ξέρουνε με τ' όνομά της τα πουλιά

κι αυτό την κάνει να αισθάνεται λίγο άγγελος

Εγώ τρελαίνομαι για κάτι τέτοια

την άφησα να μπει

το δωμάτιο πάγωσε με μιας

Είναι ο πιο κρύος Δεκέμβριος είπα

- δεν ήθελα να νομίσει πως τη βλέπω σα φάντασμα

ή σα γυναίκα που αποπνέει παγωνιά

Γέλασε ήξερε καλά είχαμε Ιούλιο μήνα

Κύριε είστε άνθρωπος με τακτ

δεν μπορώ να σας καταστρέψω

Σώπαινα με κόπο

γιατί τέτοιες στιγμές αρχίζω τις ανοησίες ή τα κλάματα

πράγμα που θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω

Θα δούμε είπε πιάνοντας τη σκέψη μου - και το πόδι μου -

αν και δεν μας επιτρέπονται οι μετακομίσεις

Αχ όχι παρερμηνεύσατε τον ιδιωματισμό

άλλο εννοούσα τα πάνω κάτω

Έδειχνε να μην καταλαβαίνει μ' έγδυσε αργά

μέσα στο κρύο δωμάτιο Ιούλιο μήνα

*

ΠΗΓΑΔΙ

Έμαθες σ' ένα γρήγορο τρόμο

Ζουν πάνω μου τα σημάδια σου

αλλά σαν κορμί έχεις φύγει

Βουτώντας με σε άνοιξη εφιαλτική

Mixing memory and desire

Κι είναι και τα δικά μου που με παίζουν

Σαξόφωνα και κραυγές παιδιού

Τις νύχτες μπαίνω στο πηγάδι

Μου λείπεις και λείπει το νερό

*

ΜΕ ΦΩΤΑ ΕΡΗΜΟΥ

The rest is silence

WILLIAM SHAKESPEARE

Φεύγοντας μέσα σ' ένα χρόνο που δεν μπορεί

να σε ξαναφέρει

παρά σαν έκρηξη σε αυτό που λέμε

τρυφερή φθορά του πνεύματος

νιώθω πίκρα και περιφρόνηση

γι' αυτό που έγινε ο κόσμος δίχως εσένα

χάθηκαν ξαφνικά οι στροφές

και η ζωή ανοίγεται ευθεία

Την τρέχω σιωπηλά με φώτα ερήμου

ευώδης και παράξενος

σαν όνειρο στο τέλος του

*

ΑΓΡΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Καμιά φορά ο αέρας σε ξαναφέρνει

δεν έχεις πεθάνει εντελώς

αλλ' αυτό είναι απ' τα πράγματα

που λίγοι τα καταλαβαίνουν

Έρχεσαι μέσα στο άγριο δωμάτιο

σκύβεις απάνω μου

πόσο υποφέρεις λες

κι εγώ βογγάω σα μουγγό

παιδάκι σαν επίρρημα

σε λάθος θέση

Τότε αρχίζεις τα θαύματα ξανά

το σπίτι αποκτά φωνές ποτήρια

ρούχα που αγαπούν τη μουσική

Έχεις ξαπλώσει στη μοκέτα λάμπει

όχι σαν ύφανση σαν ξέρα που κοιμάται

ένα κήτος πάνω της

*

ΕΡΩΤΑΣ

Η καρδιά που μας αγαπάει επιστρέφει

βασανίζεται χύνει χολή

τελικά επιστρέφει

Έρχεται ήσυχα με το αίμα της

με την εξάρτηση των τυφλών

είναι ανήξερη τώρα

όπως πρέπει να 'ναι ο έρωτας

για να είναι έρωτας πάντα

Πηγή: Με φώτα ερήμου, Γαβριηλίδης 2002.

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid02HARHCYCoPbzihZF5o7mExb4tcMiEgoSKjWQWCtsaFAiTtBwZsyGbBYcMDuWbG9YXl