Αντωνία Μποτονάκη - Άτροπος

Τέτοιο μπουρίνι μανιασμένο που σηκώθηκε,

μεσονυχτίς,

που έδωσε μια

κι άνοιξε διάπλατη την πόρτα στο σκοτίδι.

Σκιάχτηκε το σκυλί

κι όρμησε μες στη νύχτα

(κι ούτε που ξαναφάνηκε).

– Μου ’πεσε κι άνοιξε κι αυτό,

μονολογούσε η λεχώνα οργισμένη,

στα θηλυκά τα σκέλια του νεογέννητου θωρώντας

τη ροδαλή πληγή, τη σχάση

κι έδενε κόμπο τ’ άντερο, τον λώρο.

Θηλιά να πεις, θηλιά

Ύστερα, χωρίς να περιμένει νύχτες τρεις, τις άλλες δυο

τις μοίρες λέω

μονάχη αυτή και μοίρανε και μοίρασε.

Να ’μαι λοιπόν.

Μια ακόμα θηλυκιά.

Ίδια, όπως οι προβατίνες, οι αγελάδες και οι σκύλες.

Κι ολόιδια, όπως αυτές,

δεν επιτρέπεται να τρώω τσάμπα το ψωμί μου.

Ξανθιά.

Πάει να πει: τα θέλει ο κώλος μου.

Κακότροπη κι αυθάδης

Γι’ αυτό.

Γι’ αυτό από νωρίς

τη γλώσσα μου

την πέταξαν

στη γάτα.

Πηγή: Τη γλώσσα της την πέταξαν στη γάτα, Θράκα (2024)