Μπίλη Βέμη - Δύο Ποιήματα

Ο μάγος ποιητής

Θα σε ζηλεύω στα τυφλά με μουσική
Άγγιξες την αλήθεια με απρόθυμα χέρια
στο μέτωπό σου τώρα θα πεθάνει

Σ’ αφήνω και κατεβαίνω χαμηλά
Παραμονεύω τον μάγο της φυλής
καθώς στραγγίζει το φώσφορο απ’ τα κόκαλά του
να εξασφαλίσει την καινούργια μέρα
Έπειτα βγαίνει και καλεί τα πνεύματα
γίνεται ασβέστης – απλώνει σύμβολα στα πεζοδρόμια
γίνεται στιλέτο – χορεύει σ’ όλες τις πλατείες
Κι έπειτα ντύνεται το ράσο του και καταγράφει

Ο μάγος ποιητής

Χωρίς το κέλυφός του

Όταν διαβάζω έναν ποιητή το μόνο που θέλω είναι να

του χαϊδέψω τα μαλλιά  Έτσι που απλώθηκε στο

χαρτί γυμνός χωρίς το κέλυφός του  Που κουβαλάει

μες το κρανίο ένα παιδί

                  να κάθεται βαθιά κάτω από οποιοδήποτε

Περίβλημα  Να επιμένει μ’ όλο τον κατακλυσμό να γράφει ποιήματα

 Τοπίο που σε λένε ποίημα (1987)