Ντίνος Χριστιανόπουλος - Ποιήματα

 ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΥ

 

Αδύνατο να δούμε τίποτα ˙μόνο ακούγαμε,

λες κι ο Θεός μας έκανε μια μικρή συγκατάβαση ˙

Όμως εκείνος έβλεπε καλά

μέχρι που τον σηκώσαμε τυφλό:

Η αποκάλυψη τον είχε κάνει ερείπιο.

 

Έτσι ο Σαύλος έγινε Παύλος – όσο για μας,

μείναμε οι ίδιοι ύστερα από τις πρώτες εντυπώσεις,

ίσως γιατί δεν ήμασταν σκεύη εκλογής ˙αργότερα

πήραμε απόφαση ν’ αλλάξουμε (όταν νιώσαμε

τριγύρω μας μονάχα εγκατάλειψη),

έστω κι αν ξέραμε πως μέσα μας

φέρναμε το δαίμονα μιας νέας φυγής.

(ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΙΣΧΝΩΝ ΑΓΕΛΑΔΩΝ, 1952-1957)

 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

 

Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης,

ρήμαγμα μέσα σε ξένες αγκαλιές,

απελπισμένο κρέμασμα από λαγόνια ξένα.

 

Πέσιμο εκεί που μοναχά η μοναξιά οδηγεί:

να υποτάξω ακόμη και το πνεύμα μου,

να το προσφέρω σαν την έσχατη υποταγή.

 

 

ΡΗΜΑΓΜΑ

 

Τις παγωμένες νύχτες της ερήμωσης,

όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σ’ αρνείται,

ποια αρετή σου μένει ακόμα να ρημάξεις,

ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρά σου,

ποια αθωότητα να δικαιωθείς;

 

Τις παγωμένες νύχτες της ερήμωσης,

ψυχή μου, πώς αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα,

εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;

(ΞΕΝΑ ΓΟΝΑΤΑ, 1955-1962)

 

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

 

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας

 

κοκκινήσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

 

ΒΟΛΕΜΑΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

 

Ούτε να πεθάνω θέλω ούτε και να γιατρευτώ ˙

θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου.

 

Όταν τρελαίνομαι τις νύχτες για κορμί,

να βρίσκεται ένα άνθρωπος να με χορταίνει.

 

Όταν βουλιάζω σ’ εύκολες εξάψεις,

να ’ρχεται μια εξευτέλιση και να με συνεφέρνει.

 

Όταν βουρλίζομαι στα δρομολόγια του πάθους,

να ’χω ένα όραμα να με θαμπώνει.

 

Όταν εξαγριώνομαι για τρυφερότητα,

να βρίσκονται δυο χέρια για τον παιδεμό μου.

 

Μα πάνω στου σπασμού την αποθέωση,

που εκμηδενίζει κάθε άλλη ομορφιά,

να ’χω τη δύναμη να πω «Κύριε, όχι άλλο» –

 

κόβοντας τις υπερωρίες της καταστροφής μου.

(ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΣ ΚΑΗΜΟΣ, 1955-1962)

 

ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΜΗΛΙΑ

 

Μέσα σε θάμνους, κάτω από πουρνάρια,

ανάμεσα σε πέτρες και σε βράχια,

φυτρώνουν τα κυκλάμινα ˙κανένα

πόδι ανθρώπινο ποτέ δεν τα πατάει,

κανένα χέρι δεν τα ξεριζώνει ˙

μένουν εκεί με τη σεμνή τους αξιοπρέπεια,

μικρές κρυμμένες ομορφιές που σε ξαφνιάζουν.

 

Και μόνο του αγρού τα χαμομήλια

που ξένοιαστα απλώνονται στον κάμπο,

λεύτερα στο αγέρι και το φως,

κάποιος τσομπάνης θα βρεθεί να τα πατήσει

ή κάποιο κάρο με τις ρόδες του τα λιώνει…

 

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

 

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,

δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.

Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού ˙

όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,

να δουν με τι καινούργιους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν τη ζωή.

 

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.

Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,

πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα ˙

όμως είμαι άνθρωπος και γω, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,

κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;

 

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία ˙

βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.

 

Η ΝΥΧΤΑ

 

Η νύχτα επιδεινώνει τη μοναξιά,

καλλιεργεί τα κρυφά μας ερείπια.

 

Η νύχτα επεξεργάζεται την ομορφιά,

καταρρακώνει την ικεσία μας.

 

Η νύχτα ξεκουμπώνει τις φλέβες μας,

βρίσκει κρυμμένα τα όνειρά μας και τα τρώει.

 

Η νύχτα πετσοκόβει την τρυφερότητα,

ανανεώνει τις πληγές μας –

 

και σαν εξασφαλίσουμε κανα κορμί,

αμέσως αμολάει τα φεγγάρια της.

(Ο ΑΛΛΗΘΩΡΟΣ, 1949-1970)

Πηγή:https://www.oanagnostis.gr/tha-epistrefoun-pantote-afti-pou-adika-lismonithikan/