Στέλιος Καραγιάννης - Η αγωνία ενός ελάσσονα

Θα ’θελε –λέει– να ’ναι ταπεινός. Να μοιάσει
κάποτε
κι αυτός με τους ωραίους ανθρώπους.
Κι ίσως
γι’ αυτό δανείζεται τα λόγια τους,
τη στάση τους στα πράγματα, εκείνες τις απλές
ανεπανάληπτες
και τρυφερές χειρονομίες.
Όμως τα βράδυα
δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι φτερούγες
της ματαιοδοξίας του χτυπάν ακατάπαυστα.

Από τη συλλογή Η έκπληξη της κάθε μέρας, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, 1992.