Νίκος Καρούζος - Η επωνυμία του πένθους

Διαφεντεύουμε συνήθως ένα όραμα

ιουδαίους ή έλληνες

τη Μεγάλη Πέμπτη στα νέφη που κάποτε

την άπλωσα στο χαρτί

γιομάτος ανίερα ή θάλουσσα

φραστική τού νευρικού μου συστήματος.

/Αναστάσιμοι στίχοι για τους ανεχόρταγους νεκρούς/.

Τι χρονιά και εκείνη

στα χίλια εννιακόσια πενήντα οχτώ...

Χαμένη πια εικοσαετία.

Σήμερα συλλογιέμαι πόσο πιότερο

πλησίασα στο μηδέν της λαίμαργης πληρότητας.

Περιέχω λιγότερα προστάζοντας αρίφνητα

χειρίζομαι μόνος αερόστατα θνησιγένειας.

Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες;

τίποτα-: μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς.

Φαρέτριον