Nâzım Hikmet - Πέντε ποιήματα

 Για τη ζωή

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σʼ έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στʼ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα ʽχεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απʼ τη ζωή δεν είναι.

Κλαίουσα Ιτιά

Κυλούσε το νερό
και στον καθρέφτη του γιαλίζονταν ιτιές
τα πλούσια τα μαλλιά τους λούζαν λυγερές.
Και τα σπαθιά τʼ αστραφτερά τους
χτυπώντας στους κορμούς
καλπάζαν κατακόκκινοι μες στους δρυμούς
καλπάζαν προς τη δύση
μεθύσι!…Και τότε ξάφνου
σα το πουλί το λαβωμένο
το πληγωμένο
στο φτερό του
γκρεμίστηκʼ ένας καβαλάρης
απʼ τʼ άλογό του. Δε σκλήρισε
τους άλλους που ʽφευγαν δε ζήτησε
τα βουρκωμένα μάτια του εγύρισε
μονάχα για να δει
τα πέταλα που λάμπαν.
Το ποδοβολητό εσβούσε μες στη φύση
και τʼ άλογα εχάνονταν στη δύση!Καμαρωτοί εσείς καβαλαρέοι
Ω κόκκινοι κι αστραφτεροί καβαλαρέοι
καβαλαρέοι φτερωτοί
καμαρωτοί
ωραίοι!…
Μʼ ίδιες φτερούγες πέταξη η ζωή που ρέει!Ο φλοίσβος του νερού σταμάτησε
εχάθη
οι ίσκιοι εβυθίστηκαν στου σκοταδιού τα βάθη
τα χρώματα σβηστήκαν
στα μάτια του τα πένθιμα
τα πέπλα κατεβήκαν
και της ιτιάς η φυλλωσιά
χαϊδεύει τα μαλλιά του!Μη κλαις ιτιά μου θλιβερά
και μη βαριοστενάζεις
πάνʼ απʼ τα σκοτεινά νερά
το δάκρυ μη σταλάζεις
Ω μη στενάζεις
με σφάζεις.

Ο Ανθρωπος Με Το Γαρύφαλο

Έχω πάνω στο τραπέζι μου
τη φωτογραφία του ανθρώπου
με τʼ άσπρο γαρούφαλο
που τον τουφέκισαν
στο μισοσκόταδο
πριν την αυγή
κάτω απʼ το φως των προβολέων.Στο δεξί του χέρι
κρατά ένα γαρούφαλο
που ʽναι σα μια φούχτα φως
από την ελληνική θάλασσα
τα μάτια του τα τολμηρά
τα παιδικά
κοιτάζουν άδολα
κάτω απʼ τα βαριά μαύρα τους φρύδια
έτσι άδολα
όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους
οι κομμουνιστές. Τα δόντια του είναι κάτασπρα
ο Μπελογιάννης γελά
και το γαρούφαλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο που ʽπε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς
τη μέρα της ντροπής.
Αυτή η φωτογραφία
βγήκε στο δικαστήριο
ύστερʼ απʼ τη θανατική καταδίκη.

Αυτό Είναι Όλo
ζω στη φεγγοβολή
που προχωράει
ολόγιομα τα χέρια μου
με πόθους
κι ο κόσμος είναι όμορφος πολύ
μοσκοβολάει.Τα μάτια μου λιμπίστηκαν
τα δέντρα
τα δέντρα που γιόμισαν ελπίδες
και ντύθηκαν τη πράσινη στολή
το λιόχαρο δρομάκι προχωράει
σʼ ολόδροσο χαλί
κι απʼ το φεγγίτη με καλεί
στις πράσινες νησίδες.Κι ούτε μυρίζομαι τα φάρμακα
τʼ αναρρωτήριο πια δε βρωμάει
-θʼ ανοίξουν τα γαρούφαλα
η ώρα η καλή-Τι τάχα αν είσαι φυλακή;
Να μη λυγάς!
αυτό είνʼ όλο.
Δεν είναι άλλη συμβουλή.

Για Τα Τραγούδια Μου

Δεν έχω πήγασο με σέλαν αργυρή
ούτε και πόρους
-όπως τους λενʼ- αδήλους
δεν έχω μήτε γη
μια σπιθαμή
μονάχα ένα ποτηράκι μέλι
σα να ʽναι φλόγα λαμπερή.Αυτό είναι το βιος μου
κι είναι και για τους φίλους
κι ενάντια σʼ όλους τους εχθρούς
εντός μου
φυλάγω αυτόν τον πλούτο μου
ένα ποτήρι μέλιΥπομονή, συντρόφοι, υπομονή
και θα ʽρθει μέρα η τρανή
ναι θα ʽρθει!
-Σʼ αυτούς που ʽχουν το μέλι θε να ʽρθει
η μέλισα η μια
απʼ τη Βαγδάτη.

Από το βιβλίο «ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ, ποιήματα (εκλογή από έργο του)», εκδόσεις ΜΟΣΧΟΣ. (Ανατύπωση από την έκδοση του 1953, από το «Εκδοτικό Νέα Ελλάδα»). Δεν αναφέρεται ο μεταφραστής.

Πηγή: https://www.poiein.gr/2008/02/16/iaaessi-eeiyo-1901-1963-dhyioa-dhiethiaoa/