Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος - Πέντε ποιήματα

 ΕΙΚΟΝΑ

Βλέποντάς την τυχαία στο παράθυρο,
την πήρε μαζί του φεύγοντας,
την ώρα που αυτή στεκόταν
πίσω από το τζάμι
κοιτώντας με θλίψη τη βροχή.
Έπειτα από χρόνια πολλά,
ξεφυλλίζοντας χαρτιά κιτρινισμένα,
τη συνάντησε πάλι
σε κάποιο ξεχασμένο ποίημά του.

 

ΤΑ ΚΙΑΛΙΑ

Είχε ανοίξει με λαχτάρα το κουτί.
Το δώρο τους ένα ζευγάρι κιάλια
που τα χάρηκε για καιρό
παίρνοντάς τα σ’ εκδρομές
και περιπάτους.
Με τον καιρό έδειχνε να τα ξεχνά.
Οι δικοί του είπαν
πως μεγαλώνοντας τα βαρέθηκε,
μα αυτός το μόνο που ήθελε πια
ήταν να βλέπει το κάθε τι
στις σωστές του διαστάσεις.

 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Συνήθιζε να του μιλά
για ό,τι έβλεπε στον ύπνο της.
Θυμόταν λεπτομέρειες
– τα όνειρά της ήταν πάντα ζωηρά.
Τελειώνοντας, ζητούσε να της πει
και τα δικά του.
Της έλεγε τότε πως δεν είχε δει
ή πως τα ξέχασε
κι άλλοτε πάλι σώπαινε
χαμογελώντας ντροπαλά.
Αυτός τα όνειρα δεν τα ’βλεπε στον ύπνο του.

 

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ

Θέλουμε φως, του έλεγε.
Όμως αυτός
συνηθισμένος να βλέπει
καλά στο σκοτάδι,
μάταια πρόσφερε το χέρι του.
Δεν ήταν εύκολο
να γίνει πιστευτό ότι το φως
από μόνο του δεν αρκεί.

Πρέπει κανείς να μπορεί
να ψηλαφίζει στο σκοτάδι.

 

ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΡΑΒΔΙ

Με μάτια ορθάνοιχτα
που δεν βλέπουν κοντά
συνηθισμένα ν’ ανιχνεύουν στα σκοτάδια
προχωράς κρατώντας ασήκωτα βάρη
όμως ανάλαφρος σα να πετάς
σφίγγοντας πένα στα δάχτυλα
φτωχός οδοιπόρος που του ’λαχε
μαγεμένο ραβδί.

Καπνός αναθρώσκων

Πηγή: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/13537-poihmata-antoni-papadopoulou