Εκεί που πήγες έχει πάντα κρύο
και δεν πήρες μαζί σου κουβέρτα, παιδί μου!
Μόνο κάτι συντρίμμια, κάτι στάχτες,
και την ψυχή μου.
Άδικο είναι,
πόνος αβάσταχτος είναι.
Έμεινε ορφανό εκείνο το μήνυμά σου,
μείναν ορφανές οι καλημέρες μας στα χείλη
που μείνανε σφιγμένα, μαρμαρώσαν
εκείνο το πρωί - και κάθε πρωί -
έμεινε το χτυποκάρδι,
ο κόμπος στο λαιμό, ο θυμός.
Άδικο είναι.
Μην κλαις μάνα!
Θυμήσου μου έλεγες:
«κανείς δεν φεύγει, όταν τον θυμούνται»
Μην μας ξεχάσεις, μάνα.
Κι όταν όλα περάσουν, σε περιμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου