Βαγγέλης Κάσσος - Δύο ποιήματα

Αν τα λόγια μου είναι τόσο πικρά

Αν τα λόγια μου είναι τόσο πικρά
γι᾿ αυτό φταίει ή θεσσαλική μαυρόη
πού δε μ᾿ έκανε παπαρούνα
ν᾿ ανθίσω για μιαν άνοιξη μόνο
ανάμεσα στα στάχυα
να μη μάθω ποτέ
τί θα πει ξηρασία και τί παγωνιά.


Αν τα λόγια μου είναι τόσο πικρά
γι᾿ αυτό φταίει ό προπάππος μου ο κολίγος
που δε σηκώθηκε ένα βράδυ σαν άντρας
να βάλει φωτιά στη σοδειά
να τον κρεμάσει τ᾿ άλλο πρωί ο τσιφλικάς
να μην είμαι τώρα εγώ να έχω
αντίς για ψυχή αυτή τη στυφή πεδιάδα.

(Στα ριζά της σιωπής, 1984)

Το θεσσαλικό φεγγάρι

Το θεσσαλικό φεγγάρι ήταν ένα μεγάλο φεγγάρι
σαν ένα μπακιρένιο ταψί,
Το κατέβαζαν τα κορίτσια τις νύχτες
και ζύμωναν χιλιάδες όνειρα ως το πρωί.
Ήταν ένα φεγγάρι παλιό
γεμάτο συννεφοχτυπήματα.
Το φορτώθηκε μια φορά ο παππούς μου στον ώμο
και πήγε να γανώσει.
Στο δρόμο τον έπιασαν κάτι αλήτες
και τον σκότωσαν στο ξύλο
το φεγγάρι το θάψανε βαθιά στη γη.
 
Αυτό που βλέπουν τα βράδια
οι έρμοι οι Θεσσαλοί
δεν είναι φεγγάρι
μια κατάρα είναι
που σιγοκαίει τον ουρανό
 
(Μικρές δορκάδες, 1979)