Ο δρόμος σέρνεται μες στων στροφών την γκρίζα σκόνη
Ο σπόρος πεθαίνει μέσα στα χωράφια
Ο κεραυνός μαδάει τους στύλους
Ένας ινδιάνος, απ’ τον καυτό άνεμο της θύελλας πιο γέρος
πιο πολύ φρυγμένος
από του παρελθόντος του και του πατέρα του το βάρος διπλωμένος στα δύο
δεμένος στο φορτίο του με σάρκινο λουρί
ίσκιος μοναχικός τρικλίζει, ταξιδεύοντας
ανάμεσα στις χαρακιές της γης το σαγόνι του να κρέμεται
Κακιάς μοίρας οιωνός
Φευγάτο το φεγγάρι
Αφήνει ο ινδιάνος να γλιστρήσει από τη ράχη του ο πατέρας
όπως γλιστρά επάνω σε μια θίνα η άμμος, όπως νερό
Της ηδονής τ’ αμάξι μαστιγώνει το μονοπάτι με την ουρά του
και σερπαντίνα σκοτεινή περνά την άλικη λοφοκορφή
πάνω στα ξαπλωμένα και όρθια κορμιά που κουράστηκαν να είναι ινδιάνοι
αγκαλιασμένα μες στη μοναξιά όπως αυγά μες σε φωλιά
Δύο κορμιά σ’ έναν έρημο δρόμο επάνω
Από τη συλλογή Όρνια, απόδοση: Έκτωρ Κακναβάτος. Κείμενα 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου