H συνήθεια να λάμπεις μες στον καθρέφτη των ανέμων, γύρη στα μάτια μου, κι έσπαζα τα λαρύγγια τ’ ουρανού να σε φωνάζω. Kάποτε λύγισε σε στάχτη ο καιρός κι έγινες από πένθιμο σακάκι χειρότερος: Απ’ το μανίκι σου γλιστρούν πρησμένοι αστερισμοί κι έγκυες θάλασσες
μα δεν με νοιάζει πια.
Αφού Θεός δεν είσαι.
Και με πόσο μέλι πια ν’ αλείψω τα κατράμια.
Στέλλα Δούμου (1962)
Πηγή: Έρως αρόδο, Εκδόσεις : Κουκούτσι, 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου