Οι εραστές μας ήταν κακοί ποιητές
το ξέραμε και τότε.
Όμως σάρωνε ο αέρας
του κάθε σερνικού τοπίου
τους στίχους «εκείνου»
και τους ξανάφερνε αλλαγμένους
λες και μια άγια θεά
τους είχε περιχύσει νόημα.
Πρόφεραν οι άντρες τις συνηχήσεις τους
κι ήταν σαν ένα ζωύφιο γραφικό
να πετούσε γύρω απ’ το λαιμό μας
ενώ οι περιπτύξεις του φεγγαριού
έκαναν τις επεισοδιακές στροφές
να μοιάζουν με βαθιά πράξη.
Και τα μαλλιά, ο σβέρκος
διόρθωναν δυναμικά
την κοινοτοπία των επιθέτων
η ματιά είχε γιομίσει
τόση σημασία
που τι σημασία είχε
αν το ποίημα τελείωνε
πριν καλά καλά αρχίσει…
Α! κι ήταν ωραία η εποχή
που μας σκέπαζαν τα ποιήματα-σεντόνια
ενώ οι δι-στιχες καρδιές μας
είχαν πάρει για Όμηρο το κορμί
και για αναπνοή του έρωτα
το ποίημα.
Πηγή: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Ποιήματα: 1963-2011,Εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου