Pierre Reverdy - Tρία ποιήματα

ΔΙΑΤΤΩΝ ΑΣΤΗΡ

Στην άκρη-άκρη εκεί που ανεμίζει λευκό μαντήλι

Στο μαύρο βάθος που τελειώνει ο κόσμος

Μπροστά στα μάτια μας ένα μικρό στερέωμα

Όλα όσα δεν βλέπουμε

Ούτε ποιός είναι αυτός που περνάει

Ο ήλιος δίνει λίγη φωτιά

Κάποιο πεφταστέρι λάμπει

Και όλα πέφτουν

Ο ουρανός γεμίζει ζάρες

Τα χέρια ανοίγουν

Και τίποτα δεν έρχεται

Μια καρδιά χτυπάει ακόμα στο κενό

Επώδυνος αναστεναγμός εξαντλείται

Στις πτυχές της κουρτίνας σηκώνεται η μέρα

Ο ΛΟΓΟΣ Αν σβηστεί το φως, μένεις μόνος με τη νύχτα απέναντί σου. Και σε φωτίζουν τ’ ανοιχτά σου μάτια. Από τον κήπο ανεβαίνουν θόρυβοι που δεν τους ακούς. Απ’ τη σκουριά των φύλλων και των κλαδιών κυλάει το νερό μέχρι το πρωί, και αλλάζει φωνή. Και, ξαφνικά, σκέφτεσαι το λευκό πορτρέτο στου παραθύρου το κάδρο. Κανείς δεν περνάει όμως ούτε κοιτάει. Μήτε ο άνεμος ταράσσει τα δέντρα, ούτε εμψυχώνει αυτή την ακινησία και αυτή τη σιωπή όπου σηκώνεται το πληγωμένο σου πνεύμα όρθιο και στροβιλίζεται.

ΜΥΣΤΙΚΟ 

Το άδειο κουδούνι

Τα νεκρά πουλιά

Στο σπίτι μέσα όπου τα πάντα υπνώττουν

Εννέα η ώρα

Η γη κρατιέται ακίνητη

Αναστενάζει κάποιος θά ’λεγες

Τα δέντρα έχουν αέρα μειδιάματος φαίνεται

Το νερό τρέμει στην άκρη όλων των φύλλων

Σύννεφο διασχίζει τη νύχτα

Μπροστά στην πόρτα ένας άντρας τραγουδάει

Το παράθυρο ανοίγει δίχως να γίνεται θόρυβος

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.