Κατερίνα Γώγου - Έλα πάρε με από δω

Έλα να σου πω… Έλα πάρε με από δω.

Πάμε να φύγουμε από δω μέσα.

Τα χέρια μου τρέμουν σπάω συνέχεια πράγματα

έχουνε σπάσει τα νεύρα μου κι εσύ -το βλέπεις- όποτε έρχεσαι δω

δεν έχω να σου πω τίποτα.

Μας καβαλάν τα έπιπλα μ’ αυτή τη λογική που είναι ταχτοποιημένα

εκτρώσεις, μπουκάλια, καθρέφτες, προγράμματα, η ιδιωτική ζωή των φίλων μου

-ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια-

Κάθε βράδυ ενώ βουλιάζω σε κάποια θάλασσα

εγώ φυλάγομαι με βρόχινη ομπρέλα.

Σημαδιακά πράματα.

Σ’ όλες τις φωτογραφίες που τράβηξα στη γη βγαίνει συνέχεια στον ουρανό ένα κίτρινο άλογο που δεν προχωράει.

Είμαι πολύ λυπημένη, σκοντάφτω συνέχεια

μπορεί ε; να φταίν’ και τα τακούνια.

Το μόνο που με δένει πια με τη μάνα μου είναι οι ενοχές μου

και τ’ όνομά μου Κατερίνα.

Έτσι απλά που με φωνάζουνε μου φέρνει δάκρυα

δε θέλω να κλαίω

Πάρε με λοιπόν από δω.

Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα

πώς ζούνε το χειμώνα.

Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία

κι όλους τους φίλους που φύγανε

και δεν μπορούν πια να με προδώσουν

πάμε από δω, πάμε εκδρομή, σε μέρος που δεν έγινε

αφού στο ‘χω γράψει στο ‘χω πει

όπου κι αν πάτησα άφηνα αίμα

γι’ αυτό δεν μπορώ ποτέ πού να σταθώ

κι όλο αλλάζω σεντόνια.

Φέρε κι ένα τρενάκι ψεύτικο

πρέπει να παίξω

γι’ αυτό δε μεγάλωσα και λέω το φαΐ μαμ και τον ύπνο για νάνι.

Σκέψου δεν έμαθα τίποτα τίποτα.

Μοιάζω με τα ζώα,

όποιος ηλίθιος κυνηγός βγει,

μπορεί να με σκοτώσει.

Ξέρω μονάχα ανακλαστικά

το δρόμο που πηγαίνει στη δουλειά

αρχίζω να γερνάω ποτέ κανείς κανείς δεν κατάλαβε

θα μου πεις καλύτερα έτσι

θυμάμαι μικρή… όχι.

Θυμάμαι αργότερα… όχι.

Μεγάλη.

Μετά θέλω να πω…

Ψέματα. Τώρα…Ούτε… Μίλα! Μίλα!

Πώς έζησα; Θέλω να φύγω από δω!

Αρχίζω να ξεχνάω…

Ιδιώνυμο