Charles Baudelaire - Ο αυτοτιμωρούμενος

Δεν θάχω μίσος, αλλά ούτε δισταγμό,

Θα σε συντρίψω και θυμό δεν θάχω,

Όπως ο Μωϋσής που άνοιξε το βράχο!

Απ’ το δικό σου το λυγμό,



Θα ξεπηδήσουν της οδύνης οι πηγές

Και μ’ αυτές την έρημό μου θα ποτίσω.

Έτσι θάρρος πάλι θα αντλήσω

Από τα δικά σου δάκρυα και τις οιμωγές.



Στη συμφορά σου θ’ ανοιχτώ όπως σε πέλαγο

Θα με τραβούν οι κοπετοί σου όπως τα κύματα

Και θ’ αντηχούνε μέσα μου τα αισθήματα

Όπως οι σάλπιγγες σε μάχης σάλαγο!



Σαν παράφωνος , το ξέρω, δίχως να το θέλω,

Καταστρέφω την ουράνια συμφωνία,

Φταίει άραγε γι’ αυτό η Ειρωνεία

Που μου τρώει μέρα-νύχτα το μυαλό;



Έχει γίνει τώρα πια με τη φωνή μου ένα!

Με φαρμάκωσε παντού και ματώνω δηλητήριο!

Κάθε αυγή μου ένα μαρτύριο

Μέδουσα που με κοιτάζει με τα μάτια παγωμένα.



Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!

Είμαι το χαστούκι και το μάγουλο μαζί,

Ο τροχός που το κορμί μου κομματιάζει,

Είμαι θύμα και του δήμιου το χέρι!



Είμαι το βαμπίρ που το αίμα της καρδιάς μου πίνει,

-Αλλά είναι τόσοι γύρω σαν κι εμένα

Δικασμένοι να γελάνε στον αιώνα

Κι ούτε για χαμόγελο να μην είναι ικανοί!



ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΣΣΟΣ