Δημήτρης Φύσσας - Ποιήματα

 

Το αντίο της αφής

X.

Αγγίγματα, δέρμα, μαλλιά των μακρινών απόντων

Οι λεπτομέρειες πια ασαφείς μες στους αχνούς της μνήμης

Ακαριαία εικάσματα, σχηματισμοί μιας φήμης

Νυχτερινά ερεθίσματα του σκοταδιού των όντων.

Πηγή: Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους, Ποιήματα 1972-2008, Εκδόσεις ΓΙΑΚΟΥ.ΚΕ, Αθήνα 2008.

Ό,τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία 

I.

Ό,τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία:

Μαρμάρινα τραπέζια, αρχαία ψυγεία, σκόνη, τσόχα,

Πατάρια όπου ποτέ κανείς δεν ανεβαίνει

Τηλεοράσεις ανοιχτές που ουδείς ποτέ προσέχει

(Εκτός κι αν είναι κάνα ματς, μάλιστα κάποιο ντέρμπι)

Kαι ραδιόφωνα ανοιχτά που ουδείς ποτέ ακούει.

Με γεροντάκια στις καρέκλες με καμπύλες πλάτες

Με τις απίθανες, τις πιο ετερόκλητες διακοσμήσεις

(Θα χρειαζόταν ένα ποίημα χωριστό μόνο για δαύτες)

Kαι –σπάνια πια– τ’ απολιθώματα: τζουκμπόξ και φλιπεράκια

Ένα μπιλιάρδο ξεχασμένο, ένα ποδοσφαιράκι χάρβαλο

«Στο βάθος κήπος πια», παρατημένα.

II.

Δε λέω «καφετέριες», προσοχή, λέω « καφενεία»

Eκείνες είναι χώροι αλλιώτικοι, με τις γελοίες μουσικές

Δε λέω «cafè» τα κομψεπίκοψα φλωράδικα,

Μα ούτε και «ρακάδικα» –μη χέσω– δεν αντέχω,

Κι ούτε βεβαίως –εσχάτη πτώση– τα «ρακομελάδικα».

Εγώ γουστάρω κρότο των ζαριών στο τάβλι.

IX.

Αίφνης το «Πανελλήνιο», στέκι μου σταθερό –

(Δε σ’ το ’μαθα, ρε Διονύση, πήγες και πέθανες νωρίς).

Προέκταση του γραφεί μου,

Πολύ σωστά μου το ’λεγες, γαλαζομάτα,

–Α, ρε Νίκο, α ρε Γιάννη, γίγαντες της Μαυρομιχάλη–

Με το πεσοικό πατάρι του, απερίγραπτα μοναδικό

Είμαι ο μόνος που το εγκαινιάζει ολοένα

Παίρνοντας συνεντεύξεις (και δίνοντας για μια φορά:

Γεια σου, βρε Κατερίνα, γεια σου Πέννυ)

Και κάποτε το γέμισα με κόσμο εγώ, στα «Σινεμά» μου.

[…]

Πηγη: από τη συλλογή Εμένα μου λες, Ποιήματα 1997-2016,  Εκδόσεις Α Ω,  γ’ έκδοση, Μάρτιος 2019.

Αναδημοσίευση από: https://ifigeneiasiafaka.com/category/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%82-%cf%86%cf%8d%cf%83%cf%83%ce%b1%cf%82/