Θυμάμαι τώρα τις βραδιές στην Μακραφού,
μικρό παιδί, δεκαετία του ογδόντα,
γδέρνει η μπόρα τα παντζούρια του σπιτιού,
εγώ πλαγιάζω κι η μαμά κλείνει τα φώτα.
Μες στο σκοτάδι την ρωτώ διστακτικά
άμα για πάντα θα πεθάνουμε μια μέρα,
"Μα όχι βέβαια..." μονομιάς μου απαντά,
"Δεν θα πεθάνουμε ποτέ μας, είναι ψέμα..."
Και μια και δυο μου εξηγεί πως μυστική
όλοι κρατάνε μία λέξη στην καρδιά τους,
και πριν πεθάνουνε σ' αυτόν που αγαπούν
την φανερώνουν και την πλέκουν στα όνειρά του.
Και στο εξής ολόφωτοι μέσα σ' αυτόν
μαζί θα ζούνε και θα κλαιν και θα γελάνε,
και θα δακρύζουν με το φως των δειλινών,
και βέβαια με τα δάκρυά του θ' αγαπάνε.
Τριάντα χρόνια πέρασαν και η μαμά
πέθανε μόνη σ' έναν οίκο ευγηρίας.
Σε μια γυναίκα που της λούζει τα μαλλιά
την μυστική την λέξη λέει της ανοίας.
Κι εγώ γυρεύω από τότε να την βρω
αυτή την άγνωστη γυναίκα που κατέχει
την μία λέξη που της πρόφερε η μαμά,
μα δεν την βρίσκω – μια υπόθεση χαμένη.
Και πια το ξέρω πως κι αν γύρισα παντού
μες στο ατελείωτο του κόσμου πήγαινε-έλα
δίχως εκείνη δεν υπάρχει Μακραφού,
κι ούτε ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου