Ήταν τόσο θεατρικός. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, φορώντας μαύρο κοστούμι, μ’ ένα λουλούδι στην μπουτονιέρα του. Έβαλε το όργανο στο στόμα του, περίμενε να ζεσταθεί η κάννη, και χαμογελώντας παραπλανητικά στο είδωλό του – πυροβόλησε.
Έπεσε σαν παλτό που γλιστράει από τους ώμους. Αλλά η ψυχή του στάθηκε για λίγο, κουνώντας το κεφάλι της που γινόταν όλο και πιο ελαφρύ, ύστερα διστακτικά μπήκε στο σώμα, ματωμένο στην κορυφή, τη στιγμή που η θερμοκρασία του άγγιζε τη θερμοκρασία των αντικειμένων. Αυτό –ως γνωστόν– προμηνύει μακροζωία.
Zbigniew Herbert, Η ψυχή του κ. Cogito και άλλα ποιήματα, Μτφρ.: Xάρης Βλαβιανός, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2001, s. 159.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου