Alfonsina Storni-Ερωτικά ποιήματα

XΧVΙ

Εάν η σιωπή εισβάλλει στο δώμα μου και δεν ακούγεται τίποτα, η σκέψη μου σε σένα καρφώνεται.

Και τότε πάσχω από παραισθήσεις.

Σκέφτομαι πως, εντελώς ξαφνικά, του δωματίου οι πόρτες θ’ ανοίξουνε μόνες τους και στο κατώφλι θα προβάλλεις εσύ.

Όχι όπως είσαι παρά πλασμένος από μια φωτεινή, παλλόμενη ύλη.

LΧΙΙΙ

Η άγρια χαρά μου σε άγρια λύπη μεταμορφώθηκε.

Περιδιαβαίνω στους δρόμους, κοιτώ τα μάτια των περαστικών κι αναρωτιέμαι: «Γιατί θέλουν να μου τον πάρουν;»

Κι ύστερα κάνω βόλτες, κι άλλες βόλτες.

Αναζητώ τα έρημα μέρη.

Κουρνιάζω κάτω απ’ τα δέντρα κι από κει κατασκοπεύω όσους περνούν με μάτια ερεβώδη.

(μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας), εκδ. Bibliotheque, 2021