δέντρα, αραιοί διαβάτες, παγωνιά,
και κάτω απ’ τις κραυγές των γλάρων το ωδείο.
στο πάρκο της Ηλεκτρικής από νωρίς περίμενα,
κοιτάζοντας προς τη μεριά της θάλασσας.
κάποτε φάνηκες, κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ,
κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ
και μέσα στην ομίχλη μου χαμογελούσες.
στις μύτες στάθηκες να με φιλήσεις κι ύστερα έφυγες.
κι όσο, χρόνο το χρόνο, στο βάθος σβήνεις,
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου.
μέχρι που ξέρω πια με βεβαιότητα
πως είσαι δεκαοχτώ χρονώ,
κάπου έξι μήνες πιο μικρή από μένα,
πηγαίνεις στο παλιό ωδείο,
σε λεν Σιμόνη,
κι αγαπιόμαστε τρελά.
από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999, Επιλεγμένα ποιήματα Ίχνη του δέους, 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου