Και να προσέχεις τους κακούς ανθρώπους
Μου ’λεγε η μάνα μου τα απογεύματα
Που έβγαινα να παίξω.
Πάντοτε αναρωτιόμουνα ποιοι να ’ταν.
Στην κυκλωμένη από μέγαρα αλάνα
Όπου παίζαμε
Μονάχα που και που
Ερχόντανε μεγάλοι.
Δεν μας μιλούσαν.
Κοντοστέκονταν
’Έπαιρναν λίγη απ’ τη χρυσόσκονη
Που στον αέρα είχε σηκωθεί απ’ το παιχνίδι μας
Τη βάζαν βιαστικά στην τσέπη τους
Και φεύγαν.
Κώστας Χατζηκυριάκου ( 1959 - )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου