[...]
Αναπολώ συχνά την εποχή που ήμουν ντελικατσώνης. Η παρέα μου έκανε προγράμματα όχι για να τα τηρήσει, αλλά για να τα παραβεί. Το γενικό σχέδιο ήταν: χειμώνας στην πόλη, καλοκαίρι στα νησιά. Τον χειμώνα εργαζόμασταν, σπουδάζαμε και ομφαλοσκοπούσαμε, ενώ το καλοκαίρι συναναστρεφόμασταν με λογής ανθρώπους, απελευθερωνόμασταν και συλλέγαμε εμπειρίες. Αν ο χειμώνας στην γκρίζα πρωτεύουσα προέτρεπε σε μια επικοινωνία καθορισμέ¬νου τύπου, πολύ πιο κλειστή, τα πάντα άλλαζαν κάτω απ’ τον ζεστό καλοκαιριάτικο ήλιο. Ένας τρόπος ζωής που οδήγησε πολλούς από εμάς σε μια ιδιότυπη χειραφέτηση.
Το καλοκαίρι τα νησιά γέμιζαν νέους που ζούσαν σαν αιώνιοι τυχοδιώκτες, ενώ στην πραγματικότητα ήταν φυγάδες από τις πόλεις. Ήμουν κι εγώ ανάμεσά τους, καβουρδισμένος απ’ τον ήλιο, μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη κι έναν υπνόσακο παραμάσχαλα. Μέσα σ’ όλη αυτή την ποικιλομορφία αναζητούσα την ιδανική σύντροφο, μια γυναίκα πλασμένη αποκλειστικά για μένα. Μπορεί να περνούσα δίπλα της και να μην την πρόσεχα, γι’ αυτό έπρεπε να έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα.
διήγημα «Αναζητώντας την ιδανική γυναίκα». Η Νόσος της Αδράνειας και άλλες ιστορίες. Αθήνα: Καστανιώτης 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου