"Έχω μια συλλογή από κούπες του καφέ. Είναι όλες διαλεγμένες με βασικό κριτήριο όχι τόσο το σχέδιο όσο τη λαβή τους. Υπάρχουν κούπες που είναι, λες, φτιαγμένες για τα δικά μου δάχτυλα, κι υπάρχουν άλλες που δεν μου είναι εύκολο να τις κρατώ, στερώντας μου κάτι από την απόλαυση του εκάστοτε ροφήματος. Είμαι λοιπόν προσεχτική σ' αυτό. Είναι και κάτι άλλο όμως. Οι πιο αγαπημένες μου είναι αυτές που μπορώ, καθώς πίνω τις τελευταίες γουλιές, να βλέπω τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται στον πάτο τους. Παιδί ακόμα, ήμουν σίγουρη ότι κάτω από το γάλα μου κρυβόταν ένας βάτραχος. Ένα μυστηριώδες πλάσμα με τεράστια μάτια καρφωμένα επάνω μου. Μάτια που με κοιτάζουν με αγωνία κι έπειτα μ’ ευγνωμοσύνη, επειδή τα βοήθησα να ελευθερωθούν από την ασυνήθιστη φυλακή τους. Γι’ αυτό οι περισσότερες κούπες μου έχουν λευκό χρώμα και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάμετρο, ώστε να χωρούν τα μάτια του βατράχου. Ακόμα και τώρα, καθώς κοιτάζει ο ένας τον άλλον, έχουμε πολλά να πούμε οι δυο μας. Καθώς περνούν τα χρόνια φοβάμαι πως είναι περισσότερα εκείνα που του κρύβω. Πιστεύω πως εξαιτίας αυτού όλο και πιο συχνά να με κοιτάζει λυπημένα. Φτάνω στο σημείο να του ζητώ απεγνωσμένα να ελευθερώσει εκείνος εμένα κι ας ξέρω πως είναι παράλογο να περιμένω ν’ ανταποκριθεί στο αίτημά μου. Στην τελευταία μου γουλιά πάντα ίδια η κατάληξη. Ο βάτραχος πετάγεται από την κούπα και τρυπώνει σε σημεία που είναι αδύνατον να τον αναζητήσω. Είμαι βέβαιη πως με την πρώτη ευκαιρία γαντζώνεται στην πλάτη μου και παραμένει σ’ ετοιμότητα για να βουτήξει στον επόμενο καφέ μου."
"Τα χέρια της "Εκδόσεις Μετρονόμος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου