ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΣΤΟΝ ΟΡΦΕΑ-ΧΧ
Εσένα όμως, Κύριε, πες μου τι να σου αφιερώσω; Πες μου,
Εσύ που έχεις διδάξει στα πλάσματα την ακοή;-
Τη θύμησή μου μιας μέρας εαρινής
Στη Ρωσία, την ώρα της την εσπερινή-, ένα άτι…
Από το χωριό απέναντι κατάλευκο προχωρούσε,
Με ένα παλούκι μόνο στο μεσοκύνιο το μπροστινό,
Για να μείνει τη νύχτα στο λιβάδι μοναχό˙
Η χαίτη του πόσο σαγηνευτικά χτυπούσε
Το λαιμό, ενώ με αγέρωχο ρυθμό προχωρούσε,
Και με βάναυσο τρόπο τού εμπόδιζαν τον καλπασμό.
Πως ανάβλυζαν του καθαρού του αίματος οι πηγές!
Την απεραντοσύνη, πως την κατανοούσε !
Τραγουδούσε και άκουγε-μέσα του είχε κλειστεί
Ο κύκλος σου ο θρυλικός. Την εικόνα του: αυτή σου αφιερώνω.
Μετφρ: Ιωάννα Αβραμίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου