Και οι ντυμένες στα κόκκινα κυρίες για τον πόνο μου και με τον πόνο μου είναι ακαταπόντιστες στην ανάσα μου, λαθρόβιες σαν έμβρυα σκορπιών στην πιο μέσα πλευρά του αυχένα μου, οι μανάδες στα κόκκινα που μου εμφυσούν τη μοναδική ζέση να νιώθω την καρδιά μου που λίγο έλειψε να μη χτυπήσει ποτέ, ούτε μία φορά, η καρδιά μου εμένα που ανέκαθεν έπρεπε να μαθαίνω μόνη μου πώς πίνουμε, πώς τρώμε και πώς ανασαίνουμε, εμένα που κανένας δεν μου δίδαξε ποτέ να κλαίω και ούτε θα μου το διδάξει ποτέ κανένας, ούτε καν εκείνες οι μεγάλες κυρίες οι ραμμένες στη φόδρα της ανάσας μου με σάλια υπέρυθρα και μ’ επιπλέοντα τούλια όλο αίμα, αίμα μου, αίμα δικό μου μοναδικό, αίμα που εγώ τους το παρείχα και τώρα έρχονται και πίνουν από μένα, αφού σκότωσαν τον βασιλιά που επιπλέει στο ποτάμι και κουνάει τα μάτια και χαμογελάει πλην όμως είναι νεκρός, και όταν κάποιος είναι νεκρός, είναι νεκρός όσο και αν χαμογελάει στις μεγάλες και τραγικές κυρίες με τα κόκκινα που τον έχουν σκοτώσει και τον κατεβάζει το ποτάμι, ενώ εγώ παραμένω όμηρός τους, όντας στη δική τους αιωνίως αδιατάρακτη κυριότητα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου