Το κορίτσι με κοίταζε σαν ψέμα
φορούσα τα καλά μου όπως κάθε Κυριακή
δεν είσαι εσύ η αγάπη μου λέει
κι έψαχνε πάνω μου σημάδια κι εξανθήματα
Έκλαιγα της βύθιζα απαλά
μαχαίρια νοσταλγίας
Δεν είχε αίμα
Γιατί απορείς μου λέει
μ’ έκανες φάντασμα εσύ τα φταις
Στο μεταξύ κάτι πολύτιμο έπιασε στην πλάτη μου
του έκανε χαρές και το φιλούσε
Μείνε και κάνε με ό,τι θες της λέω
και ξαφνικά βλέπω να βρίσκει νύχια
μα εσύ είσαι από σάρκα και οστά
είπες τη μαγική φράση μού κάνει
και παίρνει το κορμί μου μες στα χείλια της
σαν παιχνιδάκι που δεν το ’χουν ξαναπαίξει
Με Φώτα Ερήμου, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1992.
Β' Έκδοση: Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου