Κι όσοι έφυγαν ξαφνικά, μας επισκέπτονται
στα όνειρά μας,
είναι ο οικείος τους χώρος,
μερικοί μαζεύουν, στην άμμο των ενυπνίων, κοχύλια,
φορούν στ' αυτί ένα διπλό κεράσι
κάποιοι κοιμούνται πλάι μας να μας ονειρευτούν
κι εκείνοι,
άλλοι τραγουδούν στο δρόμο, όπως ο Καλούμπας
του κυρ-Αλέξανδρου,
προς παραμυθίαν όσων έπληξεν η νεροποντή.
Πάντοτε, όμως, υπάρχει, της παρουσίας τους
η ασυνέχεια -
μια λύση του διαρκούς, πότε βιάζονται, πότε
βγάζουν ένα λευκό μαντήλι, για να σκουπίσουν
το αχυράκι που μπήκε στο μάτι τους.
26/06/2015
Eικόνα: Eικ. Philip Guston, Cherries, 1976.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου