Μένω σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο που λέω σώμα μου. Το στήθος μου
έχει κρεβάτι που μοιάζει να συναντά το δρόμο εκεί στην άκρη του.
Απ’ το παράθυρο κτίρια ψηλά σαν πληγές χτίζουν τον ουρανό. Κι
εσύ, μια ανάμνηση, κι ίσως η μόνη ελπίδα να ξυπνήσω πάλι με όνειρα
ανεξήγητα. Ο θόρυβος απ’ τα καρφιά χτυπάει τις λέξεις. Κάποιοι
μάλλον αγκαλιάζονται στο δρόμο. Νύχτα η πόλη μου, κοιμίζει τα
φαντάσματα γλυκά μες στη σιωπή της. Κάθε πρωί μας ξαναφτιάχνω
απ’ την αρχή.
Πηγή: Φλου, Σαιξπηρικόν, 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου