Γιώργος Δουατζής- Ασέλγεια

Α, Ποίηση

τους είδα πάλι άδοξα να ασελγούν στο σώμα σου

το προσωπείο να φορούν του ποιητή 

να αγνοούν μια ανθρωπότητα τρεμάμενη

που ωχριά στον φόβο του θανάτου

να καμώνονται τον σπουδαίο που υψιπετά

ενώ σαν ερπετά αλλήλους λιβανίζουν

κι ως νάνοι ξέχασαν -ως ήταν φυσικό-

πως θέλει γενναιότητα η συγνώμη

και μπόλικη μικροψυχία η εμμονή στο λάθος

Δεν έμαθαν οι έρμοι 

πως κρείττον του λαλείν το σιγάν

Οι γνήσιοι δημιουργοί 

μιλούν μονάχα με το έργο τους

όχι με τα χαϊδέματα και τις παράτες

παράγουν καταμόναχοι και σκέφτονται τον διπλανό

νοιάζονται για αδύναμους, άνεργους, πεινασμένους

τολμούν λόγο δημόσιο μπροστά στην αδικία

μεγάθυμοι μοιράζονται των άλλων τις χαρές 

άμωμη από φθόνο και μίσος η ψυχή τους

γνωρίζουν παιδιόθεν

πως κρείττον του λαλείν το σιγάν

Η Ποίηση δέντρο αειθαλές

ποτίζεται με πόνο, δάκρυα, θάρρος, υπομονή

ακόμα πιο συχνά με αίμα

με τη μοναχικότητα σπίτι ευάερο

με βλέμμα διαπεραστικό σε γκρίζους ή γαλάζιους 

μα πάντα φωτισμένους ουρανούς 

εκεί που δεν ζουν μικροψυχίες κι ανταγωνισμοί

αλλά αγάπη για τον άνθρωπο

που αγωνίζεται έντιμα να υπάρχει

Δεν θα χαρίζω πια τον οίκτο μου  

στους έμπορους που μπήκαν στο ναό

διασώζομαι για χρόνια με την αποστροφή  

στων ρόλων και προϊόντων τις ανταλλαγές 

στις μαχαιριές πισώπλατα

στις επάρσεις άδειων εγώ και την υποκρισία

και στην περίσσεια θράσους, χυδαιότητας

η αδιαφορία μόνη ασπίδα μου

Δεν έμαθαν οι έρμοι 

πως κρείττον του λαλείν το σιγάν

Πηγή:https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1293369644356350&id=100010499793628