Νίκος Φωκάς - Ανέκδοτο

Καλά όταν πριν από τρεις μήνες

Αρχές Αυγούστου πάτησα

Σκληρά με την παλάμη

Εκείνο το κουνούπι, μη χορταίνοντας

Να βλέπω στη συνέχεια τη φαρδειά

Κηλίδα το αίμα (μου)

Πού ’χε απλωθεί πάνω στον τοίχο·

Και θαύμαζα πώς γίνεται να τρέξει

Από ’να τέτοιο ελάχιστο έντομο

Μόλις πού πιάνεται απ’ το μάτι

Τόση ποσότητα αίμα

"Ώστε να στάξει και στο ρούχο μου

Σαν να ’χα πληγωθεί—

Θαρρείς κι ήταν βρυκόλακας!

Τότε καλά, αλλά τώρα

Προχωρημένη πια εποχή, Νοέμβρης,

Τι ’θελα κι έκανα το ίδιο

Σ’ ένα κουνούπι πού δεν μου 'φταίξε;

Ισχνό και νηστικό

Δεν άφησε στον τοίχο

Παρά μιαν αμυδρή γκρίζα μουντζούρα.

Απ' το προφίλ του Φώντα Τρούσα