Τζένη Μαστοράκη - Δύο ποιήματα

Τα πάθη της αγάπης

Παντού νερά, σαν τα φλαμανδικά τοπία που

δεν περνάει φως ή ψάρι, κι από τα έγκατα φω-

νές, θούρια πολιορκητών, ραγίσματα, λαβω-

ματιές από τους μέσους χρόνους, όψεις βαρβά-

ρων χρυσωμένες και πονάνε.

*

Με το λαγούτο σταυρωτά στο στήθος, και το

καρφί στο μάτι, πέρα πέρα, άντρες γενναίοι,

κόρη ευγενική, και γύρω μαίνονται φουσάτα—

*

Ωραία ζωγραφιά και πράσινη, που θα την πω

τα πάθη της αγάπης.

Ιστορίες για τα βαθιά, Κέδρος, 1983, σ. 19

Τα πρόσωπα και οι θεσμοί [Α΄]

Πώς φτάσαμε σε τούτη δω την πόλη,
τι της δώσαμε και τι της πήραμε;
Κουβαλάμε στις ράχες μας
ένα όνομα που δε μας ανήκει,
πελώριους δρόμους
που δεν ήτανε ποτέ δικοί μας.

Μας κοίταζαν σαν το καινούργιο πόδημα
που το φοράει κάποιος άλλος
την ώρα που εμείς ονειρευόμαστε
μεγάλες δρασκελιές πάνω στα κύματα
-αβρόχοις ποσί- σα να μας είπαν:
Κοιτάτε αλλά μην αγγίζετε.

Πώς μας ξόδεψαν έτσι, αδερφέ μου;
Δώσαμε και την τελευταία μας πεντάρα
σε κρατήσεις.
Εμείς, που τίποτα ποτέ δεν είχαμε
κι όλα μας ήταν απαρχής δοσμένα.

Διόδια, Κέδρος 1972