Tomas Tranströmer - Τέσσερα ποιήματα

 ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

Ένα δέντρο περιφέρεται στη βροχή,

μας προσπερνά βιαστικά μέσα στη γκρίζα νεροποντή.

Έχει κάτι να διεκπεραιώσει. Φέρνει ζωή από τη βροχή

όπως το κοτσύφι στο περβόλι.

Όταν κοπάζει η βροχή το δέντρο σταματά.

Αχνοφαίνεται ευθυτενές, γαλήνιο στις ξάστερες νύχτες

περιμένοντας όπως κι εμείς τη στιγμή

που οι νιφάδες ανθίζουν στο διάστημα.

Από τη συλλογή «Ο ημιτελής ουρανός» (1962).

Ο ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η δυσθυμία διακόπτει τη δράση της.

Η αγωνία διακόπτει τη δράση της.

Ο γύπας διακόπτει την πτήση του.

Το φως διαχέεται με ζήλο μπροστά,

ακόμη και τα φαντάσματα πίνουν μια γουλιά.

Κι οι ζωγραφιές μας εμφανίζονται στο φως της μέρας, 

κόκκινα ζώα των ατελιέ μας απ’ την εποχή των παγετώνων.

Όλα αρχίζουν να φανερώνονται τριγύρω.

Οδεύουμε στον ήλιο εκατοντάδες.

Μια μισάνοιχτη πόρτα κάθε άνθρωπος

που οδηγεί σ’ ένα χώρο για όλους.

Το απέραντο έδαφος από κάτω μας.

Το νερό λάμπει ανάμεσα στα δέντρα.

Η λίμνη ένα παράθυρο προς τη γη.

Από τη συλλογή «Ο ημιτελής ουρανός» (1962).

ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΕΛΟΥΝΤΑ

Στα βαθυπράσινα μεσάνυχτα στο βορινό σύνορο του αηδονιού. Βαριά

φύλλα αιωρούνται σε έκσταση, κουφά χυμούν τ’ αυτοκίνητα προς

τη γραμμή από νέον. Η φωνή του αηδονιού δεν ενδίδει, είναι το

ίδιο διαπεραστική όπως το λάλημα του πετεινού, όμορφη ωστόσο

χωρίς ματαιδοξία. Ήμουν στη φυλακή και μ’ επισκέφτηκε. Ήμουν

άρρωστος και μ’ επισκέφτηκε. Τότε δεν το είχα προσέξει, αλλά τώρα.

Ο χρόνος χύνεται κάτω απ’ τον ήλιο και το φεγγάρι και μέσα σε

όλα τα τικ τακ τικ τακ τακτικά ρολόγια. Όμως εδώ ακριβώς δεν

υπάρχει χρόνος. Μόνο η φωνή του αηδονιού, αυτές οι ακατέργαστες

αντηχήσεις που ακονίζουν το φωτεινό δρεπάνι του νυχτερινού

ουρανού.

Από τη συλλογή, «Για ζωντανούς και νεκρούς» (1989).

Πηγή: 

Από το βιβλίο: «Δέρμα από πεταλούδες» (Επιλογές σουηδικής ποίησης).

“Hud av fjärilar” (Ett urval av svenk lyrik)

Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή - Χουλιούμη

Översättning; Despoina Kaitatzi-Choulioumi

Εκδόσεις Intellectum, 2018.

Αναδημοσίευση από: https://ppirinas.blogspot.com/2019/03/tomas-transtromer.html

.........................................................................................................................................

ALLEGRO

Παίζω Χάιντ μετά από μια σκοτεινή μέρα

και αισθάνομαι μια απλή ζέστη στα χέρια.

Τα πλήκτρα θέλουν. Χτυπούν απαλά σφυριά.

Οι τόνοι είναι πράσινοι, ζωντανοί, γαλήνιοι.

Οι τόνοι λένε ότι η ελευθερία υπάρχει

και ότι κάποιος δε πληρώνει φόρο στον Καίσαρα.

Βάζω τα χέρια στις χαϊντοτσέπες μου

και μιμούμαι κάποιον που κοιτά τον κόσμο ήρεμα.

Σηκώνω την χαϊντοσημαία μου – που σημαίνει:

“Δεν υποτασσόμαστε. Θέλουμε όμως ειρήνη.”

Η μουσική είναι ένα γυάλινο σπίτι στην πλαγιά

όπου οι πέτρες πετούν, οι πέτρες κυλάνε.

Οι πέτρες κυλώντας το διαπερνούν

μα άθικτο παραμένει κάθε του τζάμι.

Τούμας Τρανστρέμερ, "Ο ημιτελής ουρανός", (1962).

Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή - Χουλιούμη

Πηγή: https://ppirinas.blogspot.com/search/label/Transtr%C3%B6mer%20Tomas