Λέξεις κινούνται, μουσική κινείται
Μόνο μέσα στο χρόνο· αλλά μπορεί μονάχα να πεθάνει
Αυτό που μόνο ζει. Λέξεις, μετά την ομιλία,
Πλησιάζουν τη σιωπή. Μόνο μέσα απ’ τη μορφή, το σχέδιο,
Μπορούν οι λέξεις ή η μουσική να πλησιάσουν
Την ακινησία, όπως ένα βάζο κινέζικο ακίνητο
Κινείται στην ακινησία του αέναα.
Όχι η ακινησία του βιολιού, όσο διαρκεί η νότα,
Όχι μόνο εκείνο, αλλά η συνύπαρξη,
Ή ας πούμε ότι το τέλος προηγείται της αρχής,
Και το τέλος και η αρχή βρίσκονταν πάντοτε εκεί
Πριν από την αρχή και έπειτα απ’ το τέλος.
Και όλα πάντοτε είναι τώρα. Λέξεις παραμορφώνονται,
Κάποτε ρηγματώνονται και σπάζουν, απ το φορτίο,
Και την ένταση, παραπατούν, γλιστράνε, αφανίζονται,
Φθείρονται απ’ την ανακρίβεια, δεν στέκονται στη θέση τους,
Δεν θα σταθούν ακίνητες. Φωνές στριγγλίζοντας
Επιτιμώντας, λοιδορώντας, ή απλά και μόνο φλυαρώντας,
Πάντοτε επιτίθενται εναντίον τους. Ο Λόγος μες στην έρημο
Προσβάλλεται περισσότερο από τις φωνές του πειρασμού,
Τη σκιά που κλαίει στον νεκρικό χορό,
Τον θορυβώδη θρήνο της απαρηγόρητης χίμαιρας
Η λεπτομέρεια του σχεδίου είναι κίνηση,
Όπως και στην εικόνα των δέκα σκαλοπατιών.
Η επιθυμία η ίδια είναι κίνηση
Η ίδια όχι επιθυμητή·
Η ίδια η αγάπη είναι ακίνητη,
Μόνο η αιτία και το τέλος της κίνησης,
Άχρονη, και χωρίς επιθυμία
Μονάχα στην προοπτική του χρόνου
Αιχμάλωτη σε μια μορφή περιορισμού
Ανάμεσα στο είναι και μη είναι.
Ξαφνικά σε μια δέσμη ηλιόφωτος
Ενώ κινείται ακόμα η σκόνη
Πετάγεται το κρυμμένο γέλιο
Των παιδιών από την φυλλωσιά
Γρήγορο τώρα, εδώ, τώρα, πάντοτε–
Γελοίος ο σπαταλημένος άθλιος χρόνος
που ανακλαδίζεται πριν και μετά.
Tέσσερα κουαρτέτα, Μετάφραση: Τάκης Κουφόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου