Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ πια σου λέω καταλαβαίνεις. Σαράντα εννιά μέρες. Κι η δουλειά φίλε. Μέρα νύχτα βλέπω ανθρώπους τσακισμένους απ' τη δουλειά. Κουρασμένους ανθρώπους φοβισμένους. Λες και δε γίνεται πια να δουλέψεις χωρίς φόβο. Λες και σε πληρώνουν πια όχι για να ζεις μα για να φοβάσαι. Και λέω. Λέω να μη γίνω έτσι κι εγώ ν' αντισταθώ να μη με πάρει από κάτω. Αλλά πόσο ν' αντέξεις. Κι όσο περνάει ο καιρός εγώ πάω μπροστά κι η καρδιά μου και το μυαλό μου πάνε πίσω στα περασμένα. Και λέω να δεις που μια μέρα θα χαθούμε εμείς οι τρεις εγώ η καρδιά μου και το μυαλό μου. Να δεις που μια μέρα θα χάσω την καρδιά και το μυαλό μου και τότε τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Μια μέρα. Έτσι.
Χρήστος Οικονόμου, Κάτι θα γίνει, θα δεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου